தமிழ், தமிழன், தமிழின் வரலாறு:

தமிழ்:
இசைக்கு ஒரு மொழி
இசைக்கும் ஒரே மொழி
கற்காலத்திலும், தற்காலத்திலும்
மானுடன் விழிகண்ட
ஒரே பொற்கிழி!

தமிழன்:
தலைவனிழந்து
தறுதலையிடம்
தலைதாழ்ந்த
ஒரே தமையன்!

முன்னவன்
சாமானியனாயினும்
தேகம் மண்ணுண்டதும்
நடுகல்லென கடவுளாக்கப்பட்டவன்,

பின்னவன்
வாகை சூடியவனாயினும்
வாடைக்கடவுளுக்கும்
வெண்நூல் மாக்களின்
சாதிக்கும், மதத்திற்கும்
இரையாக்கப்பட்டவன்!

தமிழின் வரலாறு:
பதிவுகளற்ற படிமங்களின்
எச்சங்கள்!

மலையாளிக்கு
அது ஒரு திரிப்புக்குள்ளாகும்
தின்பண்டங்கள்!

பாரதத்திற்கு
அது ஒரு மறைக்கப்படவேண்டிய
மந்திரங்கள்!

உலகிற்கு
அது ஒரு உற்றுநோக்கப்பெறா
உண்மைகள்!

தமிழனுக்கு
அது ஒரு மறக்கப்படவேண்டிய
மதிப்புகள்!
எனவேதான் தமிழன்
மதிப்பையும்
அடையாளத்தையும்
இழந்த
அகதிகள் என்றானான்!

தமிழனும், தமிழும் எழ வேண்டும்!!!

கருத்துகள்

  1. இ.பு.ஞானப்பிரகாசன்17 அக்டோபர், 2013 அன்று AM 4:29

    நல்ல கருத்து! கவிதையும் நன்றாகவே இருக்கிறது. ஆனால், சில இடங்களில் தவறுகள் உள்ளன என்பதைப் பணிவன்புடன் சுட்ட விரும்புகிறேன்.

    பதிலளிநீக்கு
    பதில்கள்
    1. Sakthi17 அக்டோபர், 2013 அன்று AM 6:15

      உங்கள் கருத்துக்கு நன்றி தோழரே..!
      கூடியவிரைவில் பிழைநீக்கி மாற்றியமைக்கிறேன்..

      நீக்கு

கருத்துரையிடுக

இந்த வலைப்பதிவில் உள்ள பிரபலமான இடுகைகள்

விளையாட்டாக சொல்கிறேன் #18

வாழ்கையை ஒரு பயணமாகத்தான் பெரும்பாலும் உருவகித்துக்கொள்கிறோம் காரணம், நேரமென்ற நான்காது பரிமாணத்தை நம்மின் முப்பரிமாண காட்சிகள் கடந்துசெல்வதால்தான். ஆனால் நம் வாழ்வு, அந்த நான்காவது பரிமாணத்தில் முன்னோக்கி மட்டுமே செல்லப் பழக்கப்பட்டிருக்கிறது. அதாவது முன்னோக்கி பாய்ந்து செல்லும் ஒரு தொடர்வண்டியைப்போல. அந்த வாழ்வென்ற தொடர்வண்டியின் கடைசிப்பெட்டியில் பயணப்படுவதுதான் நம்மின் நினைவுகள். அது முன்னோக்கி செல்லும் தொடர்வண்டியுடனேயே இணைந்திருந்தாலும், பின் கடந்துவந்த பாதையையும் பார்த்துக்கொண்டேதான் வரும். வாழ்வை தாங்கி நகர்த்திசெல்லும் நேரமென்ற இரும்பு பாதையை அசையாது தாங்கி நிற்கும் அன்பென்ற சிறுகற்கள் பாதைநெடுகிலும் இறைந்து கிடக்குமே, அந்த அன்பு செலுத்தியவர்கள் பலராலும் கட்டமைக்கப்பட்டதுதான் இந்த வாழ்வென்ற பயணம். பள்ளிக்கு செல்ல அடம்பிடித்த அந்த சிறுவனான என்னை அடித்தவண்ணம் தரதரவென கப்பி சாலையில் இழுத்துக்கொண்டே போய்க்கொண்டிருந்தார் அப்பா. சிங்கபூரிலிருந்த வந்திருந்த மாடிவீட்டு தாத்தாதான், கடவுளாக என்னைக் காத்து பள்ளிக்கு கொண்டுவந்து சேர்த்திருந்தார். பல நாட்களாக பள்ளிக்கு செல்லவே கசந்த நிலையி
மேலும் படிக்கவும்

விளையாட்டாக சொல்கிறேன் #10

ஒரு இரண்டடி நீளம் கொண்ட கம்பை கொண்டு, இருபுறமும் கூர்மையாக்கப்பட்ட ஒரு ஜான் அளவுள்ள சுறு குச்சியை அடித்து விளையாடுவதுதான் அந்த கிரிக்கெட்டின் முன்னோடியான கிட்டிபுள்ளு. பல ஊர்களிலும் பல பெயர்களால் அழைக்கப்படும் இந்த ஆட்டம் ஒரு வீர விளையாட்டென்றே மதிப்பிடலாம். ஏனென்றால் விளையாடும் யாருக்குவேண்டுமானாலும் அடிபட நேரிடலாம், மைதானத்தில் கிடைக்கவில்லை என்றாலும் வீட்டில் கட்டாயம் கிடைக்கும்! கிட்டிபுள்ளு பல மாதிரிகளாக விளையாடப்பட்டாலும், எங்கள் பகுதியில் விளையாடப்படுவது இந்த வகைதான். ஒரு சிறு குழி தோண்டி, அதன் குறுக்கில் முதலில் அந்த கூர்மையாக்கப்பட்ட புள்ளை வைத்து, எதிர் வீரர்கள் நிற்கும் திசைக்கு எதிர் திசையாக திரும்பி, முகம் முட்டியை தொடும் வண்ணம் குனிந்து, கிட்டியை வைத்து ஆளில்லா பக்கம் நெம்ப வேண்டும். உந்தப்பட்ட புள்ளை யாரும் பிடித்துவிட்டால், ஆடியவர் அவுட், இல்லை என்றால், எங்கேனும் கீழ்விழுந்திருக்கும் புள்ளை எடுத்து எங்கிருந்து வந்ததோ அந்த இடம் நோக்கி எறிய வேண்டும். நெம்பியவர், கிட்டியை கையில் வைத்துக்கொண்டு ஷேவாக் போல கண்ணை மூடிக்கொண்டு எதிர் வரும் புள்ளை அடிப்பார். அது அடிபடாமல் அந்த க
மேலும் படிக்கவும்