தமிழ்விடுதூது

ஒரு ஊர்ல ஒரு நரி இருந்துச்சாம்... அப்பா, இந்த கதைய நீங்க முன்னாடியே சொல்லிட்டீங்களே.. இது வேற ஊரு, வேற நரி.. சரி சரி.. அந்த நரிக்கு தொப்பை பசி வந்துடுச்சி.. பசி எடுக்காத போதே ஹாபிக்காக வேட்டையாடும் மிருகம் நரி.. பசி எடுத்தா என்ன பண்ணும்... தூங்கிடுமா!? யாரா இருந்தாலும் பசி எடுத்தா சாப்பாட தேடி ஓடுவாங்க அதுதான் இயற்கை.. தூக்கமெல்லாம் வராது.. அதனால நரி என்ன பண்ணும்னா, கண்மூடித்தனமா வேட்டையாட கிளம்பிடும்.. அப்படி சிவந்த கண்களுடனும், வெற்று வயிற்றுடனும் வேட்டையாட கிளம்பிய நரி கொஞ்ச தூரத்தில் ரெண்டு ஆட்டு குட்டிகள பார்த்துவிட்டது.. அப்போ அந்த நரி பயந்து ஓடிடுமா.. ஏன்னா ஆட்டுகுட்டி ரெண்டு இருக்கு, நரி ஒன்னுதான.. அடேய், அப்ரசன்டி.. நீயே மீதி கதைய சொல்லுடா.. அப்பறம் என்ன நரி தல தெரிக்க ஓடிப்போயி அவங்க அப்பா அம்மா எல்லாரயும் கூப்டு வந்துருக்கும்.. அப்படிதான் இல்ல.. இதுதான் இயற்கையோட விளையாட்டே.. ஆட்டுகுட்டிக்கு நரிய விரட்டும் அளவுக்கு உடலில் வலிமை இருந்தாலும், மன வலிமை சுத்தமா கிடையாது.. அதனால ஆட்டுக்குட்டி நரிக்கு விருந்தாகிவிடும்.. அச்சோ.. ஆமா, அந்த நரி ரெண்டு ஆட்டுக்குட்டிகள்ல ஒன்ன புடிச்சிக

டாக்டர் அஞ்சா சிங்கம் ஹீலர்பாண்டி சொல்லியது போல என் மூச்சையே திரும்பத்திரும்ப உள்ளிழுத்துக்கொள்வதால், சோர்வாகவே உணர்ந்தேன்.. கையில் ஏதோ ஐநூறு வைரஸ்கள் தொங்குவது போல காட்சி தருவதாகத்தான் மூளை புரோகிராம் செய்து வைத்திருந்தது.. அடிக்கடி அந்த தொங்கிக்கொண்டிருக்கும் வைரஸ்களை குளிப்பாட்டி டெட்பாடியாக்கும் பொருட்டு உலகின் தலைச்சிறந்த மருந்தான மாட்டு கோமியத்தை பூசிக்கொண்டேன்.. யாரோ ஒருவர் என்னருகில் கண்ணை மூடிக்கொண்டு, வாயை அங்கும் இங்குமாக பிளந்துகொண்டு வருவது போலவே வந்தார்.. பின் இயல்பு நிலைக்கு திரும்பினார்.. ஒன்று, இரண்டு, மூன்று முறை இப்படியே நடந்தது.. நான்காம் முறை அவர் தோற்றுவிட்டார்... விட்டார் ஒரு தும்மலை... ஏவுகணை வெடித்தது போலொரு பீதி அனைவருக்கும்.. அப்பொழுதுவரை தாடைக்குதான் மாஸ்க் என்ற அரசாங்கத்தின் கட்டுப்பாட்டையும் மீறி கொடி உயர்த்தப்பட்டு, மூக்கு, துணியால் செய்யப்பட்ட பதுங்கு குழிக்குள் அடைக்கலம் புகுந்தது.. மறுபுறம் இருமிக்கொண்டிருந்த வயதானவரைப் பற்றி கேட்கவே வேண்டாம்.. இருமலுக்கு என்ன கொரானாதான் சோல் புரபரேட்டரா.. ஆனால் அப்பொழுது இருமிய அனைவரும் கொரானாவின் உறவினர்களாகவே எடுத்த

கடந்த பதினெட்டு நாட்களாக ஒரு போர் முனையில் நின்றது போன்றதொரு மாயை.. உடலை அதிகமாகவே வருத்திவிட்டான் இந்த பூசணிக்காய் தலையன்.. தினந்தினம் இறப்பு செய்திகளை கேட்கும் பொழுதெல்லாம் எனக்கும் நாள் குறிக்கப்பட்டுவிட்டதோ என்றொரு அய்யம்.. முகக்கவசம் இன்றி நான் எங்குமே பயணித்தது இல்லை.. எங்கே எப்படி என் அழகை பார்த்தானோ அந்த பூசணிக்காய் தலையன்.. அவன் பிடியிலிருந்து விலகுவதற்குள் ஒரு பெரும் பாடு பட்டுவிட்டேன்.. பல நூறு அழைப்புகள்.. அனைத்தும், என்னுடைய தோழி மற்றும் குழந்தைகளுடைய உடல்நிலையை பற்றிய கேள்விகளை சுமந்து வந்திருந்தன.. என் தோழியும், நண்பன் வினோவும் இல்லையென்றால், என் நிலை என்னவாகியிருக்கும் என்றே தெரியவில்லை... மிகப்பெரும் அன்பு செலுத்தும் கூட்டம் என்னருகில் இருப்பதை நினைத்து கட்டற்ற மகிழ்ச்சி.. பெற்ற அன்பினை திருப்பி செலுத்திக்கொண்டேதான் இருக்கிறேன், இருப்பேன்.. இந்த பூசணிக்காய் தலையனை தகர்க்க ஒரேவழி அன்பை பரப்புவதுதான்.. என்னதான் இந்த பூசணிக்காய் தலையன் என்மீது பாய்ந்திருந்தாலும், அவன் கொடுத்த ஒற்றை நண்மை, 'நேரம்'.. பல நேரங்களில் நினைத்ததுண்டு, ஒரு பத்துநாட்கள் தனியாக புத்தக அறைக்க

காந்தியின் உப்பு நடைபயணத்தைப் (சத்தியாகிரகம்) பற்றி படித்தபொழுது எனக்கு அவ்வளவு வயதாகிவிடவில்லை.. அந்த போராட்டம் எதற்கு என்ற புரிதலற்ற வயது.. அதைப்பற்றி அண்ணாக்கள் பாடமெடுக்கையில் ஒருவித எள்ளலுடனேயே கடந்திருக்கிறேன்.. 'என்னது உப்புக்காக போராட்டமா!! நம்ம வீட்டு தெக்கால பத்து நிமிசம் நடந்தா போதுமே உப்பளத்துக்கு போயிடலாம்.. அங்க கண்டமேனிக்கு படந்து கெடக்குமே உப்பு.. உவரிச்செடிய ரெண்டு கால்ல கட்டிகிட்டு உள்ள எறங்குனா, ஒரு மூட்டய ஒரு மணிநேரத்துல அள்ளிட்டு வந்துடலாமே.. எதுக்கு அதுக்கெல்லாம் ஒரு போராட்டம்..' இப்படியாய் நினைத்ததுண்டு.. உங்க தாத்தாவ பத்தி தெரியுமாடா? என்ற கேள்விக்கெல்லாம் பதில் அறியாத சிறுவனாய் இருந்தபொழுது எனக்கு கிடைத்த பதில், 'அவரு ராசாசி உப்பெடுக்க வந்தப்ப, மரங்கள்ல சாப்பாட்ட கட்டிவச்சி உதவுனவரு..' என்று கேள்விப்படுகையில் அது வெறுமனே வெட்டி பந்தாவுக்குதான் பயன்பட்டுவந்தது.. ஆனால் அந்த உப்பிற்காக இந்த இந்திய நாடே இரண்டாக பிரிக்கப்பட்ட வரலாற்றை அறிந்தபொழுது, உப்புசத்யாகிரகத்தின் அப்பொழுதைய தேவையும், அன்றைக்கு வாழ்ந்த மக்களின் இன்னல்களையும் புரிந்துகொள்ளமுடிகிற